Een ochtend in de sneeuw. In de stad waar ik woon wordt er
zo’n 20 mm aan sneeuwval en ijsregen voorspeld voor in de middag. Middelbare
scholen blijven dicht. Wie niet hoeft te reizen, gaat de weg niet op en werkt
vanuit huis.
Maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Mijn
achterbuurman, elektricien in loondienst, wordt om 07.00 verwacht op de
bouwplaats in de polder. Heen over ijswegen, terug door de sneeuwstorm – met
een werkbus die rijdt op zomerbanden. ‘Dus de docent en de ambtenaar blijft
lekker thuis, maar mijn man waagt zijn leven om elektriciteit aan te gaan
leggen in een nieuwbouwwijk?’ sputtert mijn buurvrouw als ik haar tref op het
schoolplein. En hij is niet de enige die geen keuze krijgt.
Neem mijn kennis Chantal, 64 jaar en schoonmaakster op een
Landalpark. Ze doet dat werk naast haar bijstandsuitkering, heeft geen auto en
moet dus met de fiets heen en weer. Weer of geen weer – zij stapt op maandag om
half 8 op de fiets. Chantal ploegde dus ook vandaag door de sneeuw om huisjes
schoon te maken waar families dit weekend hun sneeuwpoppen bouwden. De tocht
niet aandurven is geen optie: ze heeft een tijdelijk contract en als ze het kwijtraakt
‘door eigen schuld’ is de kans groot dat de gemeente haar een boete op haar
uitkering geeft.
Of neem Benjamin, de pakketbezorger in mijn wijk. Dertig
jaar geleden kwam hij uit Ghana hierheen. Hij werkte eerst in de postkamer van
een verzekeraar, maar werd daar ‘boventallig’. Sinds 2014 bezorgt hij voor een
pakketdienst. Daar krijgt hij per stuk betaald: als iemand niet thuis is of de
buren willen geen pakketje aannemen, kan hij dus vier keer terug voor één
‘stukloon’. Ook als het sneeuwt, hagelt, vriest of stormt. Zijn vrouw werkt in een
avondploeg. Dat is soms lastig, want als veel mensen niet thuis zijn loopt de
werkdag van Benjamin uren uit – en dan is hij niet op tijd thuis om zijn vrouw
af te lossen vóór zij naar haar werk moet.
Meer lezen over de
arbeidsomstandigheden in de postsector? Lees het artikel van Mei Li Vos in NRC,
afgelopen zaterdag. https://www.google.nl/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=2&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwjVrf_Q74HYAhVKyKQKHcEHAOIQFggsMAE&url=https%3A%2F%2Fwww.nrc.nl%2Fnieuws%2F2017%2F12%2F09%2Fbezorging-is-nooit-gratis-a1584316&usg=AOvVaw3yz3M2Vy5J83d2vx1UQvRN
Zo legt een werkdag in de sneeuw een vergrootglas op sociale
ongelijkheid. Wie het getroffen heeft met een kantoorbaan en een betrouwbare
werkgever, kan veilig thuisblijven, achter de laptop en telefoon zijn taken uitvoeren
en ondertussen via internet de weekboodschappen doen en kerstcadeaus bestellen.
Maar als dat jou geldt, besef dan: je hoort tot de lucky few. Het zijn vooral
de mensen met het laagste loon, de slechtste arbeidsvoorwaarden en de minste
stabiliteit in hun leven die vandaag wél de weg op moeten. In hun werkbus op
zomerbanden, op de fiets naar een vakantiepark.
Maar als je hoort tot de lucky few, wat kun jij dan doen? Wees
aardig voor de mens die je ziet. Nodig je postbode uit voor een kop thee als het
hagelt, bedank je buschauffeur of conducteur en bestel je pakketjes een dagje
later. Geloof me: dat helpt.
